Veenendaal is altijd leuk.
Heel aardig en gastvrij personeel,de toneelmeester met zijn onafscheidelijke hondje en ook niet onbelangrijk! Héél erg leuk publiek.
Gisteren echter, had ik bij het weggaan van huis het onbestemde gevoel dat er iets in de lucht hing.
Logisch, ik had de nagalm van de reacties op onze mededeling dat de band ging stoppen aan het eind van het seizoen nog in m'n oren.
Maar echte muzikanten hebben een speciale knop die omgaat zodra het sein 'aanvang' gegeven is en met het doek op ging het dan ook weer ouderwets los.
Het was dus een hele gezellige en leuke voorstelling voor een zaal waarvan een flink aantal mensen de voorstelling al voor de tweede en zelfs voor de derde keer kwamen zien en het een feest der herkenning werd.
Ach, theater en opera werden in vroeger tijden niet voor niets uitgebeeld met een lachend en een huilend masker.
Het lijkt ook wel of de emoties van de lach en een traan op het podium nòg dichter bij elkaar liggen dan in het normale leven en zelfs versterkt worden.
En toen.......helemaal aan het eind van de avond kwam m'n voorgevoel toch nog uit!
De deur van de artiesteningang openzwaaiend stapte ik pardoes in minstens 5 cm vers gevallen sneeuw.
En ik heb GADVERDAMME toch al zo'n hekel aan die ***winter.
We zijn glijdend weer heelhuids thuisgekomen en eenmaal in m'n warme bed was het leed al weer snel geleden.
Op naar Sliedrecht en Winterswijk
Jan (te)Vredenburg
