Vanmorgen even de Michiel van Erp documentaire over Beatrix bekeken.
Ik was vroeg op en gewapend met een kop koffie, een plak kerstbrood en m'n onafscheidelijke hondenvriend naast me liet ik het nieuwe meesterwerk van Michiel van Erp aan me voorbijtrekken.
Ik moet bekennen, in eerste instantie was ik wat sceptisch, want er is voor mij maar één koningin en dat was Juliana.
dat roepen we in iedere show, maar we menen het ook.
Ik heb niet zoveel met Beatrix, en vroeg me dus ook af of er over haar leven wel een mooie documentaire over te maken viel.
Het verschil tussen Beatrix en haar charismatische moeder is zó groot dat ik hier een beetje over twijfelde.
Ten onrechte !!!
Michiel van Erp heeft opnieuw een meesterwerk gemaakt; heel dicht bij de mensen, niet alleen over onze koningin, maar juist het leven van 'gewone alledaagse Beatrixen' op een meesterlijke wijze gemixed met het koninklijke keurslijf waar onze koninging iedere dag in geperst wordt.
Door deze geniale 'van Erp' aanpak krijgen we een bijzondere docu-traktatie voorgeschoteld.
Dat 'onze' Bee er ook in zat was voor ons een fantastisch gelukje, want hierdoor kon Michiel een van onze benefitoptredens bijwonen, wat ook ook prachtig te zien is in een stukje "Bus van Bussum naar Naarden"
Ik zie het nog steeds als een groot voorrecht om met mijn 'gave' (ik zie het liever als kunstje) mensen in tehuizen en instellingen een paar onbezorgde uurtjes te bezorgen.
Ik kan oprecht ontroerd raken als ik tijdens het zingen van "Sarina, een kind uit de Dessa" Indische mensen een traantje zie wegpinken.Dan heb ik een snaar geraakt en in ieder geval die mensen heel even uit een isolement kunnen halen.
Een prachtige documentaire met een mooi aandeel daarin van 'ons Bee'
Persoonlijk ben ik hartstikke trots dat ik in een echte 'van Erp' mocht figureren, het voelt het een beetje als meeposeren voor de nachtwacht.
En nu op naar een nieuw jaar vol nieuwe kansen en mogelijkheden om het leven leuk en aangenaam te maken.
