OP NAAR HET VOLGENDE SEIZOEN

De Bonte Dinsdagavond Trein dendert door.

Veel mensen denken dat het einde van het seizoen ook het voorlopig einde van de werkzaamheden van een muzikant is.
Helaas, hoewel ik zeker nog wel met alles dat me na aan het hart ligt vacantie ga vieren, moet er wel degelijk nog een hoop werk verzet worden voor het komende seizoen.

Dat de Trein doordendert is zeker, maar inhoudelijk moet alles vernieuwd worden.
Nieuwe sketches, nieuwe liedjes, nieuwe kleding, nieuw decor en bovenal het uitschrijven van de arrangemeneten en partituren.
Een berg werk dat in nog geen twee maanden gerealiseerd moet worden.
Dat doe ik uiteraard niet alleen, maar het muzikale deel van het verhaal komt toch op mij neer.
Een fantastische job die ik niet alleen heel graag doe, maar waar ik ook bijzonder veel plezier aan beleef.

En dan komt het moment van de waarheid.
Het repeteren van de muziek met de band is een plezier op zich; net als vroeger weer lekker met de maatjes de oefenruimte in en muziek maken.
Vervolgens komt dan het repeteren van de sketches, de lees-sessies, het in-repeteren op het podium en dan inpassen met de band erbij.
Pas als het allemaal in de steigers staat gaan we even van onze vacantie genieten en beginnen eind augustus de try-outs in het theater.
En ook dat is een spannend traject. In de doorloop komen alle kleine fouten er uit en blijken toonsoorten toch nèt even anders te moeten zijn.
Repetities voor licht, geluid en choreografie zijn de volgende stappen en dan...ja, pas dan kan het seizoen beginnen.
Het leven van een theaterartiest is dus gewoon hard werken, niks mis mee en we doen het ook hééél erg graag.

Afgezien van hard werken is het ook heel spannend.
Er gaat een lang proces van creativiteit aan vooraf, veel denken, schaven liedjes er bij, liedjes er af en ga zo maar door.
En dan komt de grote dag: slaat de show aan, vinden de mensen het leuk, zingen ze mee, allemaal dingen die honderdduizend keer door je hoofd spelen en je dus ook behoorlijk plankenkoorts bezorgen.
En dan hebben we het nog helemaal niet gehad over: zit de zaal vol, hoe komt de show aan bij de theaterdirecties en ga zo maar door.

Het voelt als dansen op het slappe koord, maar ik zou het gevoel voor geen goud van de wereld willen missen.



Jan Vredenburg

EEN KNALLEND EINDE VAN HET SEIZOEN

Katwijk, het sluimerende vissersplaatsje aan de Noordzee moest uitgerekend het decor zijn van ons laatste optreden van het seizoen.

Eerdere optredens daar waren altijd succesvol maar nooit uitverkocht.

We hadden ons daar al mee verzoend, want ja, een klein plaatsje en de halve bevolking op zee (!)

Maar dit keer voelde het anders. Er was vooraf een hoop geroezemoes in de zaal wat altijd een aanwijzing is voor veel publiek.

Voorzichtig informeren bij de eigenaar bracht aan het licht dat hij speciaal voor deze avond wat extra marketinginspanningen verricht had en op de vraag hoeveel kaarten er verkocht waren glimlachtte hij dan ook alleen maar een beetje geheimzinnig.

Aanvang en doek open verschaftte ons de aanblik van een tot de nok gevulde zaal.
Prachtig!!!
Ze zeggen wel eens dat Katwijkers een wat terughoudend en stug volkje zijn, Nou........NIETS is minder waar.
Van de eerste noot tot de laatste (derde) toegift werd er niet meegezongen maar meer meegebruld
Vooraf werden we al vergat op een heerlijk diner met (uiteraard) heerlijke vis die volgens mij
's middags nog in zee lag te spartelen.
Dus jullie begrijpen.........Katwijk staat bij ons HOOG in de top 10 van beste zalen van Nederland.

Ik kom er volgend jaar weer heel graag terug.

Jan