Da's altijd een moeizaam proces van liedjes combineren met de rode draad van
het verhaal.Eigenlijk is het net koken; eerst alle ingrediënten klaarleggen voordat we met het echte werk kunnen beginnen.
Voor dat eerste begin heb ik de afgelopen maand een paar dagen de tijd voor genomen.
Gewapend met m'n camera, (je weet nooit wat en wie je tegenkomt) en lekker dik aangekleed een fijne wandeling in de natuur gemaakt om eens goed na te denken.
Genietend van een kop gloeiend hete chocolade met een scheut rum zat ik in een uitspanning in het bos te peinzen met deze prachtige boom als decor.
In onze polder houden de boeren nog paarden en op winterse dagen (zoals nu) komen de arresleeën
voor de dag.Adembenemend mooi kwam daar door het bos zo'n slee met twee dampende paard er voor.
Gewillig wilden de mensen even voor me poseren en zie hier het eindresultaat.
Die klingende sleebelletjes bij het wegrijden brachten ook meteen m'n eerste liedje:
De postkoets van de Selvera's.
Het maffe van alles is dat zoiets dan gewoon oppopt in je hoofd, er zijn geen aanleidingen, behalve dan misschien dat die boom daar zo heerlijk rustig stond te staan en dat die slee zo mooi kwam aanklingelen.
Inmiddels zijn de contouren van de nieuwe show wel duidelijk.
Nu de invulling nog, er komen wat meer sketches in, en een betere verdeling van de hoogte punten.
Maar al met al komt er nu wel een beetje lijn in, nu zaaien en in augustus /september oogsten.
Het komt goed, maar zeg nooit dat muzikanten het allemaal op een presenteerblaadje aangereikt krijgen.
Jan Vredenburg
